Zeg maar gerust, "veel mooier".
Dat is erg relatief en hangt sterk af van het aantal voeding aansluitpunten van de rail. Bij K-rail adviseert men vaak iedere meter een aansluiting. Bij Peco is iedere 5 meter een aansluiting geen probleem. Tevens dient men ook altijd rekening te houden met het aantal raillassen in een baanvak. Als vuistregel houdt men 6 raillassen als maximum aan voor voedingspunten. Bij gebruik van K-rail 2200 komt dat redelijk overeen met een meter. Aangezien Peco rail over het algemeen gebruikt wordt als flexrail met lengtes van 92cm zit je bij zes raillassen al bijna aan 5,6 meter. Gebruik je daarentegen K-rail 2205 flexrail dan zit je na 6 raillassen aan de 5,4meter en dan krijg je echt wel te maken met verliezen in het slechtere geleiden van de M spoorstaven. Waarbij dan ook weer opgemerkt moet worden dat de geleiding alleen niet zozeer maatgevend is. Het is de combinatie van geleiding en overgangscontacten (contacteigenschappen van het materiaal). Een slecht geleidend materiaal ga je pas merken na vele meters rails, de contacteigenschappen spelen bij iedere raillas een rol. Als voorbeeld: Tot in de jaren 60 gebruikten veel 2-rail fabrikanten aluminium voor hun spoorstaven. Voordeel, het is goedkoop en de geleiding is redelijk. Nadeel, de contacteigenschappen zijn ronduit beroerd tot slecht te noemen. Aluminium corrosie geleid nauwelijks tot helemaal niet terwijl nieuwzilver corrosie nagenoeg geen verschil in geleiding vertoond. IJzercorrosie (roest) veroorzaakt een iets slechtere geleiding van elektriciteit.
Waarmee ik maar wil aantonen dat je nooit appels met peren moet vergelijken. Het verschil zie je niet zozeer in een beter rijgedrag maar in betere contacteigenschappen.
