Japan staat steeds meer in de aandacht staat van toeristen van over de hele wereld. Ik heb dat ook aan de reacties op mijn Shinkansen-draadje gemerkt. Ook voor spoorfanaten of -belangstellenden is er voldoende te beleven.

Zo is er voor spoorfanaten in Kyoto sinds een paar jaar een heel aardig spoorwegmuseum. Japanners hebben veel oog voor detail en dat is in dit museum niet anders. Daardoor geeft het museum een schat aan informatie... als je de Japanse taal machtig bent. Op steeds meer plaatsen in het openbare leven wordt naast Japans ook Engels gebezigd, maar vooral op schrift en niet in dit museum. Voor buitenlanders is het daardoor soms lastig je een weg te vinden.

Bij de ingang van het museum echter werd duidelijk gemaakt dat ook buitenlanders welkom zijn.



Dit bordje is duidelijk handgemaakt. Dat wordt door Japanners meer gewaardeerd dan serieproductie uit een fabriek, omdat iemand hier echt aandacht aan besteed heeft en het welkom dus wel meer gemeend moet zijn.

Direct na de ingang staat een Shinkansen Series 0, een exemplaar uit de eerste serie hogesnelheidstreinen dus, uit 1964. De laatste werd in 2008 pas uit dienst genomen. Ik heb ze ooit ook nog zien rijden, zie andermaal mijn Shinkansen-draadje. Binnenin dit treinstel is een expositie ingericht over de geschiedenis van deze treinserie, van de eerste schetsen op de tekentafel tot de preciese werking van bijvoorbeeld de panto's.







Zoals op de laatste foto te zien is, is het stel behoorlijk ingebouwd, waardoor het maken van een fraaie foto niet echt goed mogelijk is. Persoonlijk vind ik dat juist deze trein een prominentere plaats in het museum verdient. Als museum moet je natuurlijk keuzes maken en niet alles kan binnen staan.

Wel binnen staat een Series 100 uit 1985 en, hoewel dus ruim 20 jaar na de Series 0 geïntroduceerd, werden ze vrijwel tegelijk met die serie buiten dienst gesteld in 2012.



Overigens staat niet het gehele treinstel, maar slechts één koprijtuig in het museum. Ook dat is een keuze. Shinkansen (meervoud en enkelvoud is hetzelfde woord) zijn doorgaans 16 rijtuigen lang en de vraag is wat zoiets toevoegt om een indruk te geven van hoe de trein eruit zag.
Datzelfde geldt ook voor de futuristisch ogende Series 500, in dienst vanaf 1997. Deze treinen zijn nog steeds in dienst. Oorspronkelijk bestond deze serie uit 9 treinstellen van 16 rijtuigen. Tegenwoordig zijn het er nog slechts 6, met elk 8 rijtuigen. Dit is één van te twee tot nu toe bewaard gebleven rijtuigen. Op de foto is ook enigszins te zien hoe fraai de zaal is waarin dit moois staat opgesteld. Lichtomstandigheden zijn voor fotografie vrijwel ideaal.



Naast aandacht voor de hogesnelheidstreinen is er ook aandacht voor het "normale" personenvervoer per trein.
Ik ken alle verschillende types niet, dus ik laat het maar even bij plaatjes.



En de binnenzijde:



Dit is de binnenkant van een restauratierijtuig van voor de oorlog:



Ik blijk geen foto van de buitenkant genomen te hebben. Waarschijnlijk was ik even afgeleid.
Van dit treinstel is enkel de neus bewaard:



Van de overige treinstellen staat er alleen een koprijtuig.







Met name die laatste deed mij denken aan onze ICM / Koploper. Het lijkt er inderdaad op dat er over en weer flink afgekeken is, want deze ontwerpstudie stond ook in het museum:



Ik vond de gelijkenis met onze ICM treffend.


Getrokken treinen komen in Japan van na de oorlog* niet veel voor. Goederenverkeer over het spoor maakt slechts 0,87% uit van het totale spoorvervoer en getrokken personentreinen zie je tegenwoordig ook zelden. Toch zijn ze er wel en dus staan er ook een aantal locomotieven in het museum.
_{^{*In Japan kent men de Tweede Wereldoorlog niet. Er wordt naar gerefereerd als de Chinees-Japanse Oorlog van 1931-'45, of in sommige gevallen de Pacifische Oorlog. Het verhaal daar achter is lang en is hier off-topic. Het heeft ondermeer te maken met enerzijds de positie van de keizer in het dagelijks leven van de Japanner (vooral zijn onmisbare rol in de religie en cultuur) en anderzijds de bedenkelijke rol van toenmalige keizer Hirohito in die oorlog.}}

Dit is een Eloc Class EF65. De E staat voor "elektrisch" en de F voor het aantal aangedreven assen (6e letter van het westers alfabet, dus 6 aangedreven assen). Dit exemplaar is de eerste uit de eerste deelserie. De configuratie is wel bijzonder. Wij zouden die aanduiden als Bo'Bo'Bo'. Er zijn er in totaal 308 gebouwd tussen 1965 en '79, in vier deelseries. De inzet van dit loctype wordt afgebouwd en is inmiddels beperkt tot de goederendienst. Er zijn anno 2023 nog drie locs uit de laatste deelserie in actieve dienst.



De Class EF66 is ook een elektrische locomotief met configuratie Bo'Bo'Bo', 55 exemplaren gebouwd tussen 1966 en 1975. Tussen 1989 en 1991 werden er nogmaals 133 gebouwd. Het zijn vooral goederenlocomotieven, maar ook voor de passagiersdienst werden ze wel ingezet. Na de privatisering van JNR werden alle 55 exemplaren van de Class EF66 overgeheveld naar JR Freight. Het nieuwe management had de behoefte aan meer capaciteit en zo werd in 1989 opdracht gegeven voor een vervolgserie, EF66-100. Daarvan waren er anno 2021 nog 2 in dienst. Dit exemplaar is er eentje uit de eerste deelserie van 55 exemplaren.



De Class DD51 heeft ook een bijzondere configuratie, namelijk B-2-B. In de aanduiding staat de eerste "D" voor diesel en de tweede "D" voor vier aangedreven assen. De aandrijving is diesel-hydraulisch. Deze locs werden gebouwd tussen 1962 en 1978 door Kawasaki, Hitachi en Mitsubishi. Ze werden zowel voor passagiers- als goederenvervoer ingezet. Er werden er 649 gebouwd in verschillende deelseries. Anno 2016 waren er nog 29 in dienst. Men kan aannemen dat er tegenwoordig geen meer in actieve dienst zijn. Er zijn 7 exemplaren in musea opgenomen. In Kyoto staan er twee. Dit is het exemplaar dat binnen staat. In de buitenexpositie staat de tweede.



Tussen 2004 en 2012 werden er zes naar Myanmar verscheept. Daar wordt gereden op 1,000m-spoor, dus werden deze machines verbouwd.


Van de zwarte vuile monsters uit de oudheid heb ik weinig kaas gegeten. In Kyoto staan er veel. De zeldzaamste exemplaren staan in de moderne grote hal, maar veruit de meeste staan in of rond de locloods buiten. Eentje was zelfs onder stoom en beschikbaar voor een ritje.











Dit soort tafereeltjes zag je veel, ook met grote groepen mensen. Japanners hebben weinig vakantie. Nu was het echter Golden Week in Japan, een week met veel feestdagen, die door de Japanners vaak wordt gebruikt voor korte vakanties en uitjes. Het was dus ook (relatief) druk in het museum, ook vanwege de regenachtige weersomstandigheden. Dat maakt het fotograferen van de locomotieven zonder mensen erop wat lastiger, maar dat is met wat geduld wel gelukt. Mocht er dus behoefte zijn aan meer plaatjes van de locs op de achtergrond dan heb ik met name voor de nummerfetisjisten wel gedetailleerdere foto's die ik kan delen.



De loc onder stoom, hieronder nogmaals.



En de binnenexpositie:







Voor bijzonderheden over de indeling en classificatie van japanse locomotieven verwijs ik graag naar Wikipedia (Engels).


Ook aan het kleine is gedacht. Er is een flinke hoeveelheid modelspoor te zien.

De collectie Shinkansen is kennelijk nog niet compleet. Er is al ruimte vrijgelaten voor aanvulling.



De oude stomers worden natuurlijk òòk in het klein vertegenwoordigd.



Voor de kleintjes is dat kleine spul natuurlijk altijd leuk, in dit geval bij een diorama van een veerpont.



Er is ook een bijzonder grote modelspoorbaan in de expositie opgenomen, te vinden op de eerste etage (of de tweede vloer zoals de Japanners naar Amerikaans voorbeeld zeggen). De baan is vooral populair bij de jongste bezoekers. Wij zouden het eerder aanduiden als een rijdersbaan denk ik - en daar is niets mis mee. Er is nauwelijks aandacht besteed aan zaken die wij ons op de diverse fora hebben opgelegd, zoals schaalsnelheid, schaduwstations, verborgen bochten, boogstralen etc.



Er is ook een grote collectie accessoires opgenomen, zoals allerlei schildjes afkomstig van railvoertuigen, uniformen en bijvoorbeeld een werkende pompwagen.



Op de derde vloer is het dakterras. Dat biedt een mooi uitzicht over het emplacement van Kyoto Station, met de stad op de achtergrond.



Een stukje naar rechts kun je oud en nieuw in één beeld vatten.



In Kyoto is voor een toerist bijzonder veel te zien. Dat valt echter buiten het kader van dit forum. Laat het voldoende zijn te zeggen dat voormalig hoofdstad Kyoto de oorlog goed doorstaan heeft.