Meegebogen wissel in K-rail is kiezen voor modelgetrouwe rails en dan toch een haakse hoek willen slaan.
Dat doe je niet op basis van het uiterlijk.
Als je slankere meegebogen wissels in K-rails wilt, dan moet je uitwijken naar andere merken zoals Weinert Mein Gleis, Peco of Piko-A, of hopen op een stel tweedehands shinohara's. In al die gevallen moet je van 2-rail wissels drierailwissels maken, oftewel puko's plaatsen.
En dus weten welke puko-strips er te koop zijn op dit moment (Peco SL-17, SL-18 en Weichen Walter strips voor peco en tillig wissels).
En dus weten op welke manieren je die kunt vouwen, buigen, lijmen, solderen of insmelten, en hoe je de wisseltongen aanstuurt (relais, servo, wisselmotor), en of die wissels compatibel zijn met de wielen onder je voertuigen (codes, normen).
Als je bent aangewezen op de ombouw van 2-rail railmateriaal naar 3-rail, is de kans groot dat je k-rails verder helemaal maar voor gezien houdt, en misschien 3-rail ook maar gelijk. Als je geen stoom en geen diesel tractie rijdt, volstaat immers de bovenleiding als derde rails. Een hobby op zich.
C-rails verlegt makkelijker, sneller, en door de draadjes er onder (bruin, rood) is het makkelijker om eventjes een aansluiting te maken.
Die draden, daar kwam Märklin mee in de begintijd van de digitalisering als expliciete verbetering op de k-rails.
Want k-rails mocht dan rond de eeuwwisseling mooi zijn, en een reactie vormen op de toenmalige beddingsloze 2-rail alternatieven.
Er zitten grote nadelen aan k-rails (technisch gezien, en een daarvan is matige geleiding van de blikken mat onder de bielsen); k-rails wissels zijn ook duurder om te produceren dan 2-rail wissels omdat ze uit minimaal 3 lagen zijn opgebouwd, en ik kan me goed voorstellen dat Märklin k-rails niet meer wil zien als core business.
Productie en vernieuwing van k-rails laat Märklin liever over aan Value Added Resellers zoals Weichen Walter.
Ik zie ze ook in staat om een deal te sluiten met Piko, in de vorm van een synergetische relatie, met 1 maar: Piko-A wissels zijn zonder uitzondering zo gemaakt dat de sleper in afbuigende stand precies over het wisselscharnier glijdt, en dat vergt dan ook weer een extra inspanning.
Het is dat ik inmiddels genoeg rails heb, maar anders zou ik een schaduwstation in C-rails hebben gelegd, en nu grotendeels met omgebouwde 2-rails (flex, want die heeft de minste raillassen per strekkende meter, en op raillassen vinden de meeste ontsporingen plaats (althans dat was vroeger zo bij M-rails).
Overigens: railisolatie bij k-rails kun je doen met kunststof raillasjes (zoals ronaldk aangeeft) maar veel k-rail rijders maken een sneetje (met dremel of roco-zaagje) en gebruiken isolerende, vullende lijm om het sneetje dicht te kitten. Dat is én goedkoper, én nog veiliger omdat de rails strakker aansluit, maar wel nog meer werk.
Soldeerpunten maken mensen vooral aan de koperen raillasjes (van de oudere k-rails) omdat koper makkelijker soldeert dan rvs. Nieuwere k-rails heeft geen koperen lipjes meer, en solderen daardoor lastiger. Twee andere trucs van metaalbewerkers: gaatje boren in de rvs-spoorstaaf (metaalboortje nodig), of een draadje klemmen tussen biels en spoorstaaf. Het heeft allemaal z'n voor en z'n tegen.
Zoals op deze foto
van Michel Prieskorn:
Bron:
http://bardioc.bplaced.net/Bardioc/Seite03/index-3a.html