Citaat van: Nieuwenhuis op maandag 17 augustus 2020, 22:40:38
Ik kan mij zeker wel vinden in jouw betoog t.a.v de "bluesy" sfeer van de film
Dank voor jouw verdere achtergrond-informatie, al mag je dit eventueel nog wat verduidelijken:
Citaat van: BlueTrain op maandag 17 augustus 2020, 21:19:29
Tenslotte, Jim Jarmusch heeft heel wat "uit de kast moeten trekken" om de trein- en stationsscenes gefilmd te krijgen.
Tenzij je het echt "genoeg hierover" vindt ...
Hoi, had al twee weken geleden een antwoord hierop geschreven, toen de site de pagina ververste, terwijl ik iets opzocht. Weg tekst. Argh! Was ff vergeten hoe je die weer terug haalt. Afijn, nieuwe poging.
Eerst even iets rechtzetten. De titel van de film (werktitel: "One Night in Memphis) heeft wél iets met de treinscènes te maken: "Mystery Train" is namelijk de titel van de song waarmee de film begint (hoe kon ik het vergeten!): een cover van Elvis Presley uit 1955, oorspronkelijk geschreven en uitgebracht door ene Junior Parker, (en daar komt ie:)
bluesmuzikant, in 1953. Het woord "Mystery" komt in de hele tekst van de song niet voor, vandaar waarschijnlijk. En nu we het toch weer over de blues hebben, ik vind die eigenlijk beter bij het stoomtijdperk passen: in sommige liedjes wordt het geluid van een stoomlocomotief ook "nagedaan". Maar omdat die Amerikaanse diesellocs vaak al even imposant zijn als de vroegere stomers gaat het ook wel op voor hen, is mijn gevoel. Ook moest ik van de week denken aan het "kedeng-kedeng"-geluid van de treinwielen, die over rail-lassen rijden. Dat geluid zijn we een beetje vergeten, maar lijkt heel erg op een blues-akkoord/ritme (ben geen musicoloog!)
Soit!
Dan je vraag: Tja.... Toen ik de suggestie voor deze film deed, had ik wat artikelen bekeken over deze film, en ik meende ergens gelezen te hebben dat die treinscènes nogal een aanslag waren geweest op het budget. Ik had dus beter "kassa" geschreven dan "kast". Maar.... ik kan nergens meer terugvinden, waar ik dat gelezen heb, en aangezien ik er niet van hou, dat mijn fantasie met me op de loop gaat (in deze tijden van
fake news), neem mijn opmerking voor wat ie waard is. Echter:
De feiten:1) Jarmusch had een budget van rond de 2,8 miljoen dollar, ook voor die tijd een belachelijk laag bedrag, maar voor Jarmusch genereus, hij was voor z'n vorige films een veel lager budget gewend.
2) Als "shooting location" had hij een oud, verlaten treinstation in Memphis gevonden. Het is een aanname van mij, maar je zult met me eens zijn, dat die stationshal er niet zo uit heeft gezien als in de film getoond. Ik ben zelf ooit in het treinstation van Manhattan geweest, deze hal was een verkleinde versie daarvan. Dat moet een lieve duit gekost hebben, en dat voor iemand, die zelden uitgebreide filmsets bouwt: Jarmusch filmt meestal de plekken zoals hij ze vindt.
3) Als het Japanse stel uitstapt, zie je op de achtergrond een gebouw, wat kennelijk het stationsgebouw moet voorstellen. Het lijkt echter niet op het monumentale station, waarvan in de film sprake is (het stel kibbelt daarover), maar eerder op een fabrieksgebouw of kantoor. En de ingang van de onderdoorgang/reizigerstunnel is wel erg miezerig, evenzo als het niet verhoogde perron. Nu heeft het reizigersvervoer per trein in Amerika weliswaar niet de statuur en omvang zoals wij die in Europa gewend zijn, maar Memphis had in de tachtiger jaren een inwonertal van rond de 600.000,
no way, dat Memphis Central Station in die tijd zo'n plattelandsperronnetje had (de conducteur riep eerder om: "All out for Memphis", alsof het om het hoofdstation gaat).
Ik vermoed, dat dit perron ergens op een industrieterrein geïmproviseerd is, omdat het op de oorspronkelijke locatie om de een of andere manier niet mogelijk was.
4) Een "kenner" (Dallas Nyberg) levert bij de trailer op YouTube het volgende commentaar: "lol.... the loco pulling the train is only a yard switcher (shunting engine)... must have had a shit budget to make this movie..." Mij was het nog niet opgevallen, maar inderdaad.
Natuurlijk kun je stellen, dat Jarmusch deze scènes erbij "gesleept" heeft om de titel van de film te rechtvaardigen, maar dan mis je volgens mij de essentie van deze film en van Jarmusch als persoon. Volgens mij waren de ambities van Jarmusch groter dan z'n "portemonnee", maar vond hij de concessies die hij moest doen aanvaardbaar en het resultaat geloofwaardig genoeg om deze scènes in de film op te nemen, omdat hij ze
nodig had om zijn verhaal te vertellen. Een filmcriticus merkt daarover op: "filmen is voor Jarmusch
reizen, niet met een specifiek doel voor ogen, "just go somewhere else and see what you find (there)". En: "travelling by plane is like opening a liftdoor", "the Japanese couple did the right thing: they took the train to go to Memphis."
Ik ben ooit met de trein van Amsterdam naar Athene gereisd, dat was een vermoeiende en enerverende ervaring van bijna twee dagen, zeker als je, zoals ik destijds, niet voorbereid bent op de lengte van de reis. Dat is een compleet andere ervaring dan het vliegtuig pakken en binnen drie uur op het vliegveld van Athene landen, waar je plotseling, als de "liftdoor" opengaat, geconfronteerd wordt met de verzengende hitte van Griekenland. En het is niet toevallig dat Wim Wenders van de roadmovie "Parijs, Texas" een goede vriend van Jarmusch is/was. In zekere zin is "Mystery Train" ook een "roadmovie".
Wat Jarmusch voor ogen stond met deze film, waren de (Duitse) dichters en kunstenaars van de Romantiek in de 18-de eeuw, die naar Italië reisden, op zoek naar de overblijfselen van het Romeinse rijk, die zij vervolgens bejubelden (o.a. Goethe, Heine). Jarmusch voorzag reeds de neergang van Amerika als supermacht, en vroeg zich af wat er dan nog als specifiek Amerikaans zou overblijven, als het zover was. Dat zijn volgens hem de film- en muziekcultuur. Memphis is als het ware een oude vervallen Romeinse tempel, de vreemdelingen/toeristen de Duitse romantici, en Elvis het bejubelde Grieks-Romeinse beeldhouwwerk.
Jarmusch's film werd in vele categorieën genomineerd op het filmfestival van Cannes en kreeg uiteindelijk de Best Artistic Achievement Award. Niet slecht voor een film van 2,8 miljoen dollar.
Soit!
CiteerErgo: weet je zeker dat jouw username geen BluesTrain had moeten zijn?
D Groeten, Erik.
Had gekund, maar lag ondanks de mogelijke dubbele interpretatie (blues trein en blue's trein) een beetje teveel voor de hand. Ik kom uit het land van turf, jenever en achterdocht, en op de een of andere manier past blues goed bij het levensgevoel dat daar heerst(e). In "mijn tijd" daar was blues iig wel "in". Het "land" heeft tenminste twee blues-"grootheden" voortgebracht: Cuby and the Blizzards en Daniël Lohues. Ik was meer fan van Eelco Gelling dan van Harry Muskee, en vind Daniël een geweldige (blues-)gitarist, songwriter én kerkorgel-organist (man, de teksten die hij schrijft: echt geniaal!) Het was even wennen dat hij in dialect zingt, maar ook dat heeft wel weer z'n eigen charme. Hij heeft op tv ooit iets belangwekkends gezegd over de relatie Drenthe-blues. Helaas te lang gelden om dat hier nog te kunnen parafraseren. Ik ben via Afrika in Japan beland en ben nu "into" Japanse meidenhardrock: geweldig wat die presteren! Maar blues mag ik nog steeds wel graag horen, al draai ik het niet zo vaak.
"Blue" komt van een titel van een song van David Bowie, en mijn eerste passagierstrein was blauw: voilà!
En niet te vergeten natuurlijk: Le Train Bleu was een legendarische luxueuze trein tussen Calais-Parijs-Nice-Ventimiglia van de CIWL.
Mvg, Willem (kletsmajoor
)