Beste Collega-Modelspoorders,
Het jaar 2020 is voor mij een echt rampjaar geworden:
in maart overleed Marco van der Toorn, de man van en achter de Raptor, waardoor de Raptor gebruikers "verweesd" achter bleven
door de corona werd de zomer heel anders dan anders, normaal gaan we twee keer op pad met de caravan en de fietsen, maar daar kwam nu niets van.
in september stapte ik verkeerd van de fiets, waardoor ik mijn rechter achillespees inscheurde, 3 dagen later zat mijn voet en scheenbeen voor 6 weken in het gips en werd ik volledig immobiel, inmiddels ben ik aan het revalideren, dat gaat op zich wel goed, alleen bij de "röntgen" controle bleek dat mijn enkelgewricht slijtage heeft, wat zich uit in artrose, bij de revalidatie blijkt dat ook, bij de oefeningen.
dan wordt het 11 november, ik vertrek om 10 uur naar de tandarts, ben om 11 uur terug, loop de kamer in, kijk rond naar mijn echtgenote, want ik wil het boodschappenbriefje voor de AH hebben, loop de trap op, kijk in de slaapkamer, niets, denk dat ze wel op haar hobbyzoldertje zal zijn, maar in plaats van door te lopen kijk ik om het trapgat naar mijn zolder in en daar vind ik mijn echtgenote hangend in een sjaal aan een spijl van het traphek.....
ik zeg tegen mezelf: dat is helemaal niet goed, tegelijk neem ik de twee passen naar haar toe, voel haar voorhoofd, ren naar het strijkkamertje, pak de grote schaar, ren terug, knip haar los, ren weer terug naar dat kamertje, pak de telefoon, bel 112, ren naar beneden om de voordeur open te zetten, ren weer terug, begin op aangeven van 112 met beademen en hartmassage, dan zijn de politie en de ambulance er die het overnemen.
ik ga naar beneden en naar buiten en bel de broer van mijn vrouw om assistentie, inmiddels is het gelukt om haar te reanimeren en wordt ze naar het ziekenhuis gebracht, later rijd ik met haar broer ook naar het ziekenhuis, waar na verloop van tijd moet worden vastgesteld dat ze hersendood is, waarna we hebben moeten besluiten om de beademing stil te zetten en is ze na verloop van tijd heel vredig gestorven.
Ik vertel dit verhaal heel geregeld aan grotere groepen omdat het vertellen mij helpt bij de verwerking en om te vermijden dat ik elke keer de vraag krijg waaraan zij is gestorven.
In het najaar was mijn echtgenote altijd somber, zij hield van licht en zon, daarom gingen wij de laatste jaren nogal eens naar de zon op de Canarische Eilanden, dit jaar was het niet anders, alleen leek de somberte wat "dieper" te zijn, wij hebben in oktober veel met elkaar gepraat en daarbij o.a. besloten om te gaan bekijken of we kleiner konden gaan wonen, zij verloor merkbaar energie, naast de leeftijd kwam dat ook omdat zij al heel lang een niet-agressieve beenmergkanker had, die natuurlijk wel langzamer meer voelbaar werd.
En ja, iTom, inderdaad ben ik in ieder geval toen begonnen met de voorbereidingen om de baan af te breken, d.w.z. het opruimen van het vlierinkje boven de treinzolder, inmiddels ligt de laatste lading oude catalogussen klaar om met de oud papier wagen afgevoerd te worden.
Heeft niemand dan gezien dat het zo diep zat bij haar, nee, zelfs vriendinnen waarmee zij heel intensief praatte hadden wel door dat ze depressieve gevoelens had, maar niet dat het zo diep zat.
Gaat het wel me mij?, ja, ik ben heel erg blij dat het ergste wat een "vinder" van dode mensen kan overkomen, het continu zien van die mens op het netvlies, mij niet overkomen is, ik begin te geloven dat het mij ook niet zal overkomen, waarschijnlijk omdat ik heel snel ben gaan handelen en haar dus maar heel kort heb zien hangen, verder ben ik het leven aan het oppakken, waarbij ik ook moet leren koken en het huishouden in mijn eentje voeren, gelukkig krijg ik heel veel steun van mijn uitgebreide schoonfamilie, zojuist is één van de nichtjes van mijn vrouw weer binnengekomen om wat te helpen bij het schoonmaken.
Hoe nu verder?, er zijn natuurlijk een aantal grote vragen die ik over een half jaar of zo wil beginnen te gaan beantwoorden, één daarvan is of ik blijf wonen in dit grote huis met een tuin waar ik (voormalig zeeman) niets mee heb.
En de treinenzolder?, ik ga verder met het opruimen van het vlierinkje, er komt een "aanbieding" voor vele jaren van de Railhobby en de Miba, dan is dat klaar, ik ben nu na de drukte van beslissen en regelen aangeland in het volgende stadium, die van de rust, dus ook de stilte en dus heb ik gisteren de treinen weer op gang gebracht, slechts twee "weigeraars" en de goede, oude en betrouwbare Raptor begon gewoon zijn werk als treindienstleider/machinist van 17 treinen te doen, dus voorlopig is er nog geen sprake van "afbreken".
Groet, Anne W