Al een tijdje niks laten horen, maar dat heeft, helaas, een oorzaak. Op dit moment verblijf ik, sinds afgelopen
Woensdag, in het lokale hospitaal, voor het eerst van mijn leven. In de eerste 58 jaar van mijn bestaan misschien 10/12 keer bij een dokter geweest, de laatste 10/12 weken al meer dan het dubbele daarvan.
Het begon ergens in Juni met een ontstekingkje wat maar bleef lekken, vervelend, maar niet echt erg en zou volgens de huisarts vanzelf stoppen, geen medicijnen nodig, en dat geloof je dan maar. Op de warmste dag van het jaar is mijn lichaam, wss getriggerd door die warmte gaan reageren in een auto immuun reactie, IGA Vasculites, zoals mij later verteld is. Hele zooi rooie bultjes over benen en onderlichaam, en diverse reacties, vochtophoping, vreemde spierpijnen etc. Kan geen kwaad, gaat vanzelf een keer over, aldus "een huisarts" (ik zit bij een groepspraktijk dus wie je behandelt is iedere keer een verrassing )
Nu probeer je niet te krabben bij jeuk, maar onwillekeurig toch wat van die bultjes losgekrabt en dat ging wat ontsteken, maar dat hoort erbij; goed uitspoelen, gaasje er op, klaar. Geen antibiotica, gaat vanzelf over. Maar het werd me toch wat te pijnlijk, dus op Zaterdagavond naar de weekendpost, die hier in het hospitaal huist. De dienstdoende arts was hooglijk verbaasd en stuurde me naar de overkant, naar de internist, die de IGA Vasculites constateerde, maar de rotte plek liet voor wat het was. Gaat vanzelf over, niets aan doen.
Op dat moment heb ik overwogen mijn 30+ jarige tattoo carrière aan de wilgen te hangen! en een dokterspraktijk te openen, want al die dokters (er kwamen er steeds meer langs om te loeren) waren eensluidend , gaat vanzelf over, niks aan doen. Makkelijk verdienen op die manier, en uiteindelijk hebben ze gelijk, als je je houten jas aan krijgt is het zeker over.
Twee dagen later maar weer naar de overkant (ik woon tegenover de groepspraktijk) en het wondje bleek ondertussen necrotisch, oftewel zo door als een pier, en moest weggesneden worden, niet fijn. Nog minder fijn was het inzwachtelen van de beide benen,wat een drama, maar het "moest". Verder niks aan doen, gaat vanzelf over, hooguit een Ibuutje tegen de pijn. Ik had in die week nog wel een afspraak bij de internist, bloed en urineonderzoek, maar ook die bleef bij haar mening, moet vanzelf over gaan, al was ze het niet met de Ibu eens, dat kon beter met Paracetamol. En het zwachtelen vond ze ook wat overbodig, net als ikzelf 😃
Na ruim anderhalve week ingepakt (met tussentijdse controles, zowel lokaal als hospitaal) was ik de zwachtels zat en wederom een nieuwe huisarts was eindelijk de eerste die antibiotica en een verbandje voorstelde, een hele verbetering. Dagelijks even spoelen onder de douche (heerlijk zonder vuilniszakken om de beide benen) en een nieuw pleistertje er op. Ideaal. De dagen wisselen zich af tussen controles bij huisarts en hospitaal en het enige wat veranderde was mijn conditie. Nou was die al niet die van een renpaard, maar op een gegeven moment was aan het eind van de middag de koek echt op, en dat is lastig als je tot 9 uur open bent met je toko.
Maar de gezondheid gaat voor, dus ging de tent savonds dicht, en sinds een week of twee overdag ook. In 30 jaar niet gebeurd, maar het was gewoon nodig. Geen puf meer, geen eetlust (en da's voor mij vreemd), gewoon helemaal niks. En het gaat nog steeds vanzelf over, zeggen ze. Totdat de internist een stapje verder wil gaan en mij door een collega, specialiteit nierfunctie, wil laten onderzoeken. Voor de zoveelste keer bloed en urine (deze keer een kan vol) laten onderzoeken, Woensdagochtend inleveren, Woensdagmiddag de afspraak voor controle, we gaan het zien.
Tot controle is het nooit gekomen, dr. Schram had al een bed voor me gereserveerd en ik mocht gelijk liggen. De nieren hadden een fikse opdonder gehad en moesten direct aan het herstel. Al de andere klachten (eetlust, spierpijn etc.) hielden daar verband mee, en dat gingen we snel oplossen. En inderdaad, het gaat dagelijks beter. Vocht word afgevoerd, medicijnen er in en kon ik Donderdag nog geen 50 meter zelfstandig lopen, vandaag ren ik als een kievit (zo voelt het althans, ha ha) door het doolhof wat hier hospitaal genoemd word. En van de biopsies van gisteren merk ik nagenoeg niets meer, dus dat is ook positief. Nu de uitslag nog.
Het is een heel verhaal geworden, maar zo hoop ik duidelijk te maken waarom er geen updates meer komen. Kan er zelf ook nauwelijks op wachten, en zo gauw ik weer losgelaten ben uit deze bajes zonder tralies en weer uit de voeten kan ga ik direct m'n zoldertje weer op. Maar dat laat ik dan wel weten, wees gegroet.