Hola,
Het schoonmaken van ons interieur is een wekelijks terugkerend ritueel. Gewapend met stofzuigers, microvezeldoekjes en emmers sop trekken wij onvervaard ten strijde tegen de nimmer aflatende stroom van vuil en stof dat ons huis vanuit elke windrichting belaagt. Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren. Zo beschouwd, liggen wij dus op iedere vensterbank en elke schoorsteenmantel. Sterker nog: ik heb net mijn oma nog opgezogen.
Je zou voor de aardigheid eens de inhoud van de stofzuigerzak moeten inspecteren. Wanneer je daar de hoeveelheid teennagels, huidschilfers, plukjes en pluisjes, gedroogd oorsmeer en snot, korstjes, haartjes en andersoortig ondefinieerbaars maar toch evident menselijk afval, uitpluist en bij elkaar optelt, is dat wel even schrikken. Bedenk dan dat je reeds vele zakken hebt vervangen en het is een godswonder dat er überhaupt nog iets van je over is om zich over dit soort zaken druk te kunnen maken. Het is bij elkaar zoveel dat je er met gemak een kleine kleuter van in elkaar zou kunnen zetten. Als je het goed doet, lijkt die wel een beetje op je, hoewel het wellicht te veel gevraagd zou zijn als die ook nog volledig functioneert en kan lopen en praten en luiers volpoepen en kotsen en gillen, zoals kleuters dat zo mooi kunnen. Dat je het weet. Je heet geen Frankenstein. Verwacht er niet teveel van.
Nee, gelukkig zijn wij mensen uitgerust met een lichaam dat de uitzonderlijke kwaliteit bezit om zich om de zoveel tijd te regenereren. Stamcellen die in opdracht nieuw weefsel maken zodra het oude kapot of in onbruik is geraakt. Die nagel groeit vanzelf weer aan, het wondje heelt na verloop van tijd en vraag maar aan uw haarverzorgster hoe het komt dat er alweer een nieuwe Audi TT voor de deur van de salon staat. Je hebt het vast wel eens horen zeggen, iets in de trant van: ?Ik ben echt niet meer de persoon die ik toen ooit was.? En hoe vaak dacht je dan net als ik vroeger:?Lazer toch op, trut, je hebt me bedonderd, mijn geld erdoor gejaagd, het halve dorp genaaid en nu ze je niet meer willen, zeg je dat je veranderd bent?? Maar degene die het zegt heeft volkomen gelijk. Meer dan die denkt zelfs. Ieder mens heeft in een tijdsbestek van 7 tot 8 jaar zijn gehele lijf geregenereerd. Elk botje, spiertje, orgaantje en elk huidvezeltje is een andere dan de oorspronkelijke. Dus welke borst, bil of dij het halve dorp met de grijpgrage vingers dan ook heeft gestreeld en beroerd, het zijn niet meer dezelfde. En die vingers overigens ook niet. Jammer genoeg is het menselijk lichaam niet in staat om net als bijvoorbeeld bij de salamander gewoon een ledemaat te laten aangroeien omdat we die na een avondje ruig stappen waren kwijtgeraakt. ?Jezus, Bert!! Wat is er met je arm gebeurd?? ?O, kwijt. Verloren met Yahtzee. Niets ernstigs. Met een maand of wat zit hij er weer aan, hoor!? Mocht het er trouwens tijdens dat ruige stappen nog ruiger aan toegaan en je merkt dat je bij thuiskomst ook je halve lever mist, dan is dat weer geen reden tot wanhoop, want die groeit als enig orgaan in ons lijf wel volledig aan. Proost!
Bij de hersenen werkt het regeneratieproces helaas niet. Daar zijn de door de jaren opgelopen beschadigingen blijvend. Die blijf je meesjouwen. Dat is een treurig gegeven, want je hersenen met al je gedachten, je talloze ideeën en lieve liedjes en gedichtjes en je oneindig vele dromen definiëren je. Maken je tot wie je bent. Een arm kan je missen, een long voor mijn part, maar niet je persoonlijkheid. Wanneer je die verliest, vervaag je langzaam in de mist, verdwijn je in het niets en zal ik tevergeefs de stofzuigerzakken inspecteren. ?Pap, ben je daar....??
Bon, enfin, ik dwaal af. Waar het hier eigenlijk om gaat:
Hoe maken jullie je baan stofvrij?
Hasta la Pasta
Fred